«Ինձ կըսեն՝ դու դրամը չես գտած քո գործերում, այլ հաճույքը» լիբանանահայ ոսկերիչ

Ոսկերչությունը դժվար արհեստ է, արհեստ, որտեղ առանց արվեստի չես կարող, թեև շատերը կբավարարվեն միայն արհեստով: «Աշխարհում շատ վարպետներ կան, որոնք միայն ոսկի մետաղով կզբաղվեն, բայց դա ոսկերչություն չի: Դիզայն գծել, չգիտեն՝ ճիշտ չափանիշները, որպեսզի գեղեցիկ ըլլա գործը: Շատ-շատերը չգիտեն այդ գաղտնիքները: Վարպետս ինձ սովրեցրեց արվեստի չափանիշներու օրենքը»,-համոզված է 25 տարվա ոսկերիչը, լիբանանահայ Սարգիս Պարսումյանը:

Լիբանանում, Սիրիայում հայերը հիմնականում զբաղվում են արհեստով, և նրանց մեջ մեծ պահանջարկ ունի ոսկերչությունը: 64-ամյա ոսկերիչ Սարգիս Պարսումյանը ապրում և աշխատում է Լիբանանում: Նա և իր եղբայրը ունեն ընտանեկան բիզնես. դեռևս քառորդ դար հիմնել են «Բեգոր» ոսկերչական ընկերությունը:  

Սարգիս Պարսումյանը սկսել է զբաղվել ոսկերչության արվեստով 19 տարեկանից: «Պստիկ տարիքից ձեռքի աշխատանքն ինձ ձգում էր: Պատանի տարիքս երբ վերջացավ, ընկերներս ինձ խրատեցին ոսկերչության մեջ մտնեմ, քանի որ մեջն արվեստ կա»,- պատմում է արդեն կայացած ոսկերիչը: 

Նա սովորել է Սիրիայում ապրող վարպետ Անդրանիկ Բալասանյանի մոտ:  Սարգիսը մինչև հիմա էլ երախտագիտությամբ է հիշում իր վարպետին. «Երբ որ ես ու ինքը կրակով ձուլում էինք ոսկին, եկավ ձեռքս բռնեց, ու սկսեց ինձ հետ աշխատել, կարծես իր մեջինն անցուցեց իմ մեջ: Շատ սիրեցի, վարպետս շատ զորեղ, տաղանդավոր եղած էր, որ ճիշտը սովրեցա»:

Երկու տարի սովորեց, սակայն հոր մահից հետո Սարգիսն ստիպված էր ինքնուրույն աշխատել: Հենց այդ ժամանակ էլ վարպետը թիկունք կանգնեց և պատվերներ տալով օգնեց, որ Սարգիսն ինքնուրույն եկամուտ աշխատի. «Միշտ կըսեր ինձ՝ դու շատ մեծ անուն կունենաս: Ես էլ իր վերջին աշակերտն եմ եղել, քանի որ իր տարիքը բավական հասունցած էր: Նա հայ էր, ծայրահեղ հայ էր, ես էլ թերևս մի քիչ ավելի»:

Մի քանի տարի հետո Սարգիսը տեղափոխվեց Սիրիայից Լիբանան, որտեղ էլ սկսեց իր սեփական գործը: Լիբանանում շատ ոսկերիչ հայեր կան, բայց Սարգիսի խոսքերով. «Ներկայիս նոր սերունդը չի մտներ այս արհեստին, պատանիներին չի ձգում ոսկերչությունը, քանի որ լավ պայմաններ չկան դրամ շահելու: Հիմնականում գնում են աշխատելու մեքենաների կայանատեղիում, անվտանգության աշխատակիցներ»:

Վարպետ Սարգիսի մոտ յուրաքանչյուր զարդ եզակի է, երկրորդը չունի՝ անձրևանոց ականջօղեր, թիթեռի տեսքով զարդեր: «Արվեստ շինելը գուլպա գործել չի: Մեր գործում ճաշակ ենք ստեղծում: Գործ կա, որ կարող է մի տարի աշխատեմ, թողնեմ մի կողմ մի շաբաթ, հետո վերցնեմ, տեսնեմ թերությունները, ուղղեմ: Բծախնդիր լինելը շատ կարևոր է մեր գործում»,-ասում է Սարգիսը:

Սարգիսը և աշխարհի տարբեր երկրների ոսկերիչները մասնակցում էին Հայաստանում կազմակերպված ոսկերիչների ցուցահանդեսին: «Հայաստանում նման ցուցահանդեսներ պետք է շատ իրականացվեն, որպեսզի աշխարհին ցուցադրենք, որ Երևանում աղվոր ապրանքներ կցուցադրվեն: Ցուցահանդեսները տալիս են այլ երկրների մասնագետների հետ շփումը: Վերջերս մի իտալացի ոսկերչի հետ էի հանդիպել, երբ նայեց իմ գործերն ասաց՝ դու դրամը չես գտած քո գործերում, այլ հաճույքը»,-հպարտությամբ ասում է վարպետը:

Ոսկերիչը չի սիրում զարդ կրել, բայց… «Որոշած էի, որ երկու մատանի պետք է շինեի, ամեն մեկի վրա մի ծիծեռնակ, որ նույնը լինեն. մեկը՝ իմ, մյուսը կնոջս համար: 20 տարի ամուսնացած եմ, բայց դեռ տակավին պիտի ընեմ»: