Նա...

Նա սիրում էր երեք բան. կարդալ «Զարատուստրա», լսել Մոցարտ և ծխել սիգար:

Նա այնքան սիրեց երաժշտությունը, որ գնեց դաշնամուր և սովորեց նվագել:

Նա այնքան սիրեց անիմեն, որ սովորեց խաղալ գո:

Նա այնքան սիրեց կարդալ գրքեր, որ գնեց պրինտեր:

Համոզված էր, որ երբեք չի սխալվում և իր ճաշակը ստիպում էր ուրիշներին :

Փնտրում էր լավագույն լուծումը և միշտ էլ գտնում էր:

Ձգտում էր հաղթանակի, բայց հաղթելուց հետո միշտ կորցնում էր այն:

Նրա չափը չափազանցն էր, իսկ նպատակը՝ անցնել չափազանցը և մնալ հաղթող...

...Իսկ ես սիրում էի նրան:

Փողոցը

Տղան վերցրեց հեռախոսը, որ նամակ գրի սիրած աղջկան, բայց փոշմանեց և մի անհամ անեկդոտ պատմեց կողքով քայլող ընկերոջը:

Աղջիկը, հեռախոսին նայելով, շշնջաց, որ կարոտել է, բայց փողոցը կուլ տվեց կարոտը:

Տաքսու վարորդը ձեռքով արեց աղջկան՝ թե քեզ էժանով կտանեմ:

Մի տղա ձեռքի ծաղիկը նվիրեց անծանոթ աղջկան և արագ հեռացավ աղջկա զարմացած հայացքի ներքո:

Փոքրիկ տղան բռի մեջ պատռելու աստիճան սեղմեց նկարը, որը պետք է նվիրեր հավանած աղջկան:

Կանգառում նստած պապիկը ուրախությունից գրկեց թոռնիկին, ով ժպտալով առաջին անգամ ծափիկ արեց:

Ավտոբուսից դուրս թռավ աղջիկը ու վազեց ժամադրությանը վայրում արդեն 40 րոպե սպասող ընկերոջ մոտ:

Շունը հանկարծակի շրջվեց. թվաց, թե իրեն է կանչում մանկությունից ծանոթ ինչ-որ հարազատ ձայն:

«Ի՞նչ առնեմ խանութից» ասելով՝ տղամարդը ձանձրույթով բեռնված քայլեց սուպերմարկետ:

Ականջակալներն ականջին՝ աղջիկը ժպտալով կանգ առավ մայթին՝ սպասելով կանաչ լույսին...

Ծառը, որ մոռացել էր մեռնել

Ծերացել էր ծառը, նա էլ սրտատրոփ չէր սպասում գարնանը, թե երբ իր թևերին կթրթռան կանաչ արևները: 

Ախ այդ տերևները, այդ հավերժ երիտասարդ ու շատախոս. ծառը գիտեր նրանց տերև առ տերև, ճյուղ առ ճյուղ հիշում էր բոլորին... այ այս մեկը, շատ էր քնքուշ և սեթևեթում էր քամու հետ, իսկ այս մեկը խանդից իրեն ճյուղին էր դաղում, այս մեկն էլ սսկվել էր, կուչ եկել երկու ճյուղի արանքում:

Նրանք բոլորն այնքան տարբեր են և այնքան նման. բոլորը համոզված են, որ ծառը իրենց կմոռանա դեռ ձմեռ չեկած. բայց փորձում են անել ամեն ինչ, որ իրենց հետքը թողնեն ծառի աշխարհում: Նրանք չեն էլ պատկերացնում, որ երբ ձմռան քամին պոկոտում է վերջին տերևը ծառից, որպես հատուցում թողնում է բյուրեղյա փշրանք, որտեղ հավերժ սառել է տերևի ժպիտը, երբ նա առաջին անգամ տեսավ ծառին: 

Տարեց տարի ծառի տերևներին փոխարինում էին բյուրեղյա հայելիները, որտեղ սառել է տերևների շշուկը...

Եվ միայն արևն էր փնտրում իր արտացոլանքը ծեր ծառի ճյուղերից կախված կոտրված հայելիների մեջ, որտեղ թաքնվել էին տերևների փշրված երազները: