Անքնությունը գցել է ինձ իր ցանցը, երբ սեփական շունչս դարձել է թշնամիս և չի թողնում քնել. աչքերս փակվում են, բայց կրկին անիծյալ շունչը ճչում է գիշերվա լռության մեջ:
Քո բացակա ներկայությունը ինձ
մաշկազերծում է, և
ես կուչ եմ
գալիս. որ գոնե
արյունլվա ձեռքերով գրկեմ խոցոտված
հոգիս, բոլորին հեռացնելով իմ
հոգուց, չթողնելով, որ ոչ
ոք մոտենա, վախենալով
կրկին խոցոտվել, ես դարձել
եմ փայտե խաչ,
որի թևերից կախված
են երկաթյա նժարներ,
որոնցից մեկում ցավն
է, իսկ մյուսում՝
սիրտս, և նրանք
վիճում են. թե ով
է մյուսին կլանել.
Պարտությունը մոտ է, երբ
մեկը մոտեցավ, պոկոտեց նժարները ու գրկելով մերկ
խաչին շարունակեց քայլել իր կյանքի
ուղին՝ լիզելով անմաշկ վերքերը...
