Wednesday, April 4, 2018

Դատարկված լռություն

Մի գավաթ շամպայն ու մի տուն լիքը հիշողություն. որ կողմ շրջվեմ, դու ես. խոհանոցում՝ ծխախոտի տուփը, ննջասենյակում քո բույրն է, բաղնիքում՝ ատամի խոզանակդ իմ խոզանակի կողքին, իրենք երկուսով են, ես չեմ ուզում առանձնացնել նրանց:
Տունը լիքն է քեզնով, իսկ ես դատարկվել եմ. չկա տխրություն, չկա ուրախություն, պարզապես անհատակ դատարկություն է, որը ես փորձում եմ ծածկել անդեմ դիմակով, քանի որ վախենում եմ խեղդվել այդ դատարկ լռության մեջ լողալուց:
Լողալ սովորում են օվկիանոսում անգամ, իսկ դատարկության դեմ միայն մի դեղ կա. լցնել այն ամեն տեսակ անպետքով ու պճնանքով, հետո արդեն խեղդվել անպետք պճնանքից: