Մի քանի օր Երևանում չէի ու երբ տեսա, որ Երևանից ևս մի մասունք քանդել են, սիրտս կարծես սեղմեցին մի բութ գործիքով:
Ու ամենացավալին այն է, որ այդ մասին ոչ ոք չի խոսում, ոչ ոք չի հիշում այդ շենքը... կարծես նա երբեք էլ գոյություն չի ունեցել: Միայն վիրավոր քարերն են իրենց հիշողության մեջ պահում: Դե նրանք քար են, նրանց տրվել է ամեն ինչ հիշելու անեծքը:
No comments:
Post a Comment