Ռուբեն Հախվերդյան.«Ես կարդացածի մեկն եմ»

Ռուբեն Հախվերդյանին հանդիպեցի փոքր ակումբում երգելիս, և բնականաբար առաջին հարցս պետք է լիներ սա:

-Ինչո՞ւ փոքր ակումբներ և ոչ թե մեծ համերգասրահներ:

-Ես չեմ ընտրել, ակումբն է ինձ ընտրել: Ես գնում եմ այնտեղ, որտեղ ինձ հրավիրում են: Այստեղ մենք ու մերոնք ենք. սա ավելի ինտիմ տեղ է, իմ երգերն ավելի մտերիմ երգեր են: Ես սիրում եմ այսպիսի մթնոլորտ:

-Խմիչքը պարտադի՞ր է Ձեր համերգներին:

-Ես անում եմ էն, ինչ ուզում եմ և երբ ուզում եմ: Դա գալիս է իմ վաղ մանկությունից, և մինչև հիմա բնավորությունս չի փոխվել: Ես 99 տոկոսով խմիչք չեմ օգտագործում: Խմում եմ, երբ մրսած եմ:

-Տեսեք, Դուք ասում եք, որ անում եք, ինչ ուզում եք, բայց կան երգեր որոնք Դուք չեք սիրում, բայց կատարում եք, օրինակ՝ «Մեր սիրո աշունը»:

-Դա կոմերցիոն նպատակով գրված երգ է: Կան ռոմանտիկ երգեր, կան երգեր, որոնք ես շատ սիրում եմ, բայց դրանք կոմերցիոն չեն:

-Համերգի սկզբում Դուք ասացիք, որ Ձեր երգերը այլևս նույն հայտնիությունը չունեն:

-Ես այդպես էի կարծում, բայց տեսնելով հանդիսատեսին՝ հասկանում եմ, որ երգերս ժամանակից դուրս են:

-Ընկերությունը, թե՞ ընտանիքը:

-Ընկերությունն ընտանիք է, ու իրենք մտնում են իմ ընտանիքի մեջ:

-Աշխատանք, թե՞ ընտանիք:

-Դու աշխատում ես, որ պահես քո ընտանիքը: Այդ ընտանիքի մեջ մտնում են թե ընկերները, թե կինը, թե երեխաները: Ընտանիքն ինձ համար շատ ավելի մեծ հասկացություն է. այսօր դա իմ ժողովուրդն է: Այս աշխատանքով ապրում է իմ ընտանիքը, բայց իմ երգերով ես ծառայություն եմ մատուցում իմ ժողովրդին էն բանի համար, որ իրենք ճիշտ հայերեն խոսեն, սիրեն հայերենը, երգեն հայերեն, տուրք չտան օտար լեզուներին:

-Ձեր երգերը «Արտագաղթը», «Շուտասելուկը» «Հին ընկեր»…. Երաժիշտը և քաղաքականությունը համատեղե՞լի են:

-Եթե դու քաղաքականությամբ չես զբաղվում, քաղաքականությունն է քեզնով զբաղվում: Ես գրում եմ այն, ինչ մտածում եմ: Ես չեմ մտածում, դա քաղաքական է, թե ոչ: Նույնն էլ Սովետական Միության ժամանակ էր, երբ ինձ փակում էին, չէին թողնում, որ այդ երգերը երգեմ, գնամ ռադիո: Այդ ամենն ինձ շատ քիչ է հետաքրքրում: Ես միշտ իմացել եմ, որ իմ երգերն իրենց տեղը կգտնեն: Այն ժամանակ էլ էին գտնում… տակից, հիմա վրայից էլ են գտնում:

-«Կյանքը մեր այս կեղտոտ ջրափոսն է…»: Արժե՞ կեղտոտ ջրափոսում լուսին փնտրել:

-Մենք ամեն կեղտի մեջ մաքուրն ենք ուզում փնտրել: Կարգին մարդը մաքուր բան է ուզում գտնել: Եթե սև ես տեսնում ամեն ինչ, կեղտ ես տեսնում… եթե նկատել ես, իմ երգերում միշտ էլ լույս կա, նույնիսկ ամենածանր պահին… եղել է, որ կիսաքաղց եմ ապրել, ես իմացել եմ, որ սա է իմ աշխատանքը, սրանով պետք է ապրեմ: Սա ծառայություն մատուցել է: Երջանիկ է այն մարդը, որի ծառայությունը գնահատվում է ծափահարություններով: Ինձ համար կարևոր է, որ այդ երգերը ինչ-որ բանի պիտանի են, ինչ-որ բանի համար ծառայում են:

-Ինչո՞վ է ուժեղ հայ ազգը:

-Դիմանում ենք:

-Իսկ ո՞րն է թույլ կողմը:

-Ինչպես բոլոր ժողովուրդներինը, տգիտությունն է: Մեզ պետք են ուսուցիչներ, ես դրանցից մեկն եմ:

-Իսկ ո՞ւմ եք Դուք համարում Ձեր ուսուցիչը:

-Մարտարվեստում ես ունեմ հազվագյուտ մի բարեկամը, ով Ճապոնիայի թագավորական պալատի ներկայացուցիչ է: Վերջերս Հայաստանի Քասախ գյուղից մի տղա Ճապոնիայում կարատեից առաջին տեղ էր գրավել: Եվ այդ մասին շատ քիչ խոսվեց: Ճապոնացիները զարմացել էին, թե ոնց այդպիսի փոքր գյուղից նման տղա է դուրս եկել: Մենակ գյուղի բնակիչները գնացին օդանավակայան: Մինչդեռ կարատեն շատ ծանր աշխատանք է, որպեսզի կարողանաս կրթել քո մարմինը: Ես կրթում եմ հոգին. պետք է անես այն, ինչ քեզ մոտ ամենալավն է ստացվում:

-Այժմ ի՞նչ է մնացել «Խենթ ու խելառ» Երևանից:

-Դուք… այն սերունդը, որը այս ազգի էլիտան է: Ազգը հայտնի է իր էլիտայով, ոչ խավով: Ես կարդացածի մեկն եմ: Եթե չիմանայի եվրոպական, ամերիկյան, ռուսական պոեզիա, ես որևէ բանի չէի հասնի: Մարդը ուժեղ է իր զարգացվածությամբ մտքի թռիչքով, իսկ եթե դու ուսուցիչներ չունես և ազդեցություն չես կրում:

-«Բաց քո կեղևը, ծառ, ինձ առ կեղևիդ մեջ…» ո՞ր ծառի կեղևում եք Դուք:

-Ռազմիկ Դավոյանի բառերն են, որն ինչքան խորանում եմ, զգում եմ, ինչ խորն է: Այդ ծառն ինձ համար պապերի թողած ժառանգությունն է:

-Ի՞նչ կասեիք աստծուն, եթե տեսնեիք:

-Ես նրա հետ խնդիրներ չունեմ, որևէ բան էլ չէի ասի: Ես գնում եմ իմ ճամփով, թե ինքը ոնց կվերաբերվի դրան, դա ինչ առանձնապես չի հետատաքրքրում: Դատողն ինքն է: Աստված տիեզերական ներդաշնակությունն է, որի խախման դեպքում հարվածը քեզ է հասնում: