Սաֆարովի ազատման հետևանքները

Սոցիալական ցանցներում քիչ թե շատ ակտիվ քաղաքացիներից յուրաքանչյուրը ցանկանում է ինչ-որ կերպ արտահայտել իր վերաբերմունքը օգոստոսի 31-ին տեղի ունեցած վերաբերյալ:

Իլհամ Ալիևի հմուտ դիվանագիտության, Հունգարիայի կառավարությունը  Սաֆարովին նվիրել է Ադրբեջանին, որը հենց օդանավակայանում ներման է արժանացել։

Ադրբեջանցի Ռամիլ Սաֆարովը, ով Հունգարիայում 8 տարի առաջ կացնահարել էր Գուրգեն Մարգարյանին, հունգարական դատարանի կողմից դատապարտվեց ցմահ բանտարկության՝ առանց առաջին 30 տարում ազատ արձակվելու և ներման արժանանալու իրավունքի:

Հայաստանի կողմից պատասխան քայլն եղավ Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը, որ Հայաստանը կասեցնում է Հունգարիայի հետ դիվանագիտական հարաբերությունները:

Այս հայտարարությունը հայ հասարակության կողմից ընդունվեց որպես «բա ուրիշ ոնց» ռեակցիային: Թեև  արդեն սոցիալական ցանցերում պտտվում է այն միտքը, որ «եթե Հունգարիան չի կարողանում կամ չի ուզում Սաֆարովին պատժել, մենք վրեժ կլուծենք»:
http://www.facebook.com/Gourgen.Margaryan

Նույնիսկ մշակվում են սպանության պլաններ: 

Վաշինգտոնում հայ լրագրողներ, ԱՄՆ Սենատում աշխատող հայերը ԱՄՆ-ում Հունգարիայի դեսպանատան դիմաց բողոքի ակցիա են կազմակերպել: 

ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման այսօր հանդես է եկել հայտարարությամբ, որում ասվել է. «ԱՄՆ կառավարությունը հայտնում է իր հիասթափությունը ադրբեջանական կառավարության հանդեպ, որ նրանք ազատ են արձակել Սաֆարովին»:

Ամենացավալին այն է, որ մի սպանության ներումը, առավել ևս հերոսացումը, կբազմապատկի սպանությունների թիվը: 

Այսինքն Ադրբեջանում ցանկացած ազգայանական, տեսնելով այս նախադեպը, կարող է «չզսպել» իր միջի հայրենասիրությունը և կացնով և ոչ միայն սպանել ինչ-որ հայի, որպեսզի դառնա Ռամիլ Սաֆարովի նման հայտնի հերոս:

Այս միջադեպն ավելի է դժվարեցնում խաղաղ բանակցությունները երկու հասարակությունների ներկայացուցիչների միջև: 

Եվ թեկուզ կան ադրբեջանցիներ, որոնք ի սրտե չեն ընդունում և անգամ գուցե դեմ են ստեղծված իրավիճակին, սակայն այն, ինչ ստեղծվել է տարիների ընթացքում շատ դժվար ճանապարհով, կարող է քանդվել մի այսպիսի դեպքի պատճառով: