Իսկ կարոտը հիմա ցանկանում է ժայթքել իմ լուռ շուրթերից, որոնք ամուր հպվել են միմյանց` միամտորեն հավատալով, որ իրենք միասին ավելի ուժեղ են։
Այս թափթփված սենյակը, որտեղ ամեն մի իր գտնվում է ոչ իր տեղում, ինչպես դրսում տերևներն են թափթփված, այս ծառերը, որոնք այնպիսի անտարբերությամբ են նայում տերևներին, ինչպես կնայեի ես, երբ հեռանայիր ինձնից, պատից կախված այս նկարը, որ ուժ չունի ընկնելու, այս ամենն ինձ հիշեցնում է մի հին պատմություն այն ծառի մասին, որը արմատախիլ եղավ, քանի որ ցանկացավ անկարելին. գրկել իր միակին, իսկ նա հեռու էր մի ամբողջ անվերջություն։ Կիսականգ ժամանակի թելադրանքով ես ցանկանում եմ գրկել քեզ, սակայն ինձ էլ է սպասում արմատախիլ ծառի ճակատագիրը, և ի՞նչ. քի՞չ են աշխարհում արմատախիլ ծառեր. մեկով ավել, մեկով պակաս, ի՞նչ տարբերություն...
No comments:
Post a Comment