А вот и Кировакан…

Ինչպես ստեղծվեց «А вот и Кировакан…» երգը.  պատմում է Սամվել Խալաթյանը:

«80-ականներին շնորհալի երաժիշտների մի խումբ հավաքվում էին Գուգարքի շրջանային կուլտուրայի տանը` միհարկանի, նամահոտ տեղ էր:Հաճախ մեզ հյուր էր գալիս ռեժիսոր Միրոն Չուլակյանը: Նա սիրում էր խմել, տղաներն էլ. այնպես որ փորձերը վերջում վեր էին ածվում գինարբուքի: 

Մի անգամ էլ նստած էինք, բոլորիս քեֆը լավ էր: Մեկ էլ տղաներից մեկը` Գրիշիկը (Գառնիկ Մխիթարյան), սինթեզատորի վրա նվագեց երգի առաջին տողի երաժշտությունը:

Միրոնն ասաց. ՙА вот и Кировакан…՚ ու բաժակը լցրեց: Ես էլ շարունակեցի. ՙА вот и Հուշարձան՚: Ու այդպես… Միրոնը խմեց ու գինուն նկատի ունենալով ասաց. ՙИдем կամաց-կամաց՚: Ես էլ որ դիմացեցի եմ, ասացի. ՙИ наконец Դիմաց՚, հանգը բռնացրի:

Գրիշիկն էլ սինթեզատորով շարունակեց: Միրոնն ասաց` եկեք երգ դարձնենք: Ես ու Միրոնը թղթի վրա սկսեցինք կիսահայերեն, կիսառուսերեն գրել:

Մի քանի օր հետո հավաքվեցինք, Չեսլավը (Համլետ Ալավերդյանը) և Միրոնը ասացին` այս երգն էլ մտցնենք կասետի մեջ: Ու կատարեցին ՙА вот и Кировакан…՚ երգը»:

«А вот и Կիրովական…»

А вот и Կիրովական,

А вот и Հուշարձան,

Идем կամաց-կամաց,

И наконец Դիմաց:

В переди не большой парк,

А позади քարհանք,

В парке скамеек пять,

Ночью идем гулять.

А кругом тишина

И один машина,

Хочется Բանգլադեշ,

Забыл там один вещь.

И что поделать нам

Этот Կիրովական,

Солнышко не видать,

Дождик идет опять.

Вот уже мы прошли

Հարյուր квартира-նոց,

Дальше Սամվելանոց,

Лучше խինակալանոց:

Կերանք-խմեցինք, Ո՜ՒԽ,

А внизу մառախուղ,

Ընդուր որ Химзавод

Прямо в центре город.

Но ве же я клянусь,

Что не забуду я

Կոնգո и Երրորդ մաս,

Լագեր и Ջունգլի-я.

И что поделать нам

Этот Կիրովական,

Солнышко не видать,

Дождик идет опять.

Как будто мало было,

Բազումն էլ новый село,

Этот что Եղափլո,

Հարալո՜-հարալո՜:

Там, где был վզվզնյակ,

Давным-давно сквозняк,

Արվեստագետ-ы там

Встречались по утрам.

Турбазы нет равней

Этот дом для гостей,

Город им кажется

Малой Швейцарией.

И что поделать нам

Этот Կիրովական,

Солнышко не видать,

Дождик идет опять.