Trip to Karabakh

Հայաստան-Արցախ սահմանին

 Ցավոք, երևի շատ քչերն են տեսել «Trip to Karabakh» ֆիլմը, բայց կարելի է ասել, որ մեզ սպասում էին գրեթե նույն արկածները, ինչը այդ ֆիլմում:

Այսքանը ֆիլմի մասին, հիմա ավելի մանրամասն ճամփորդության մասին...

Շուշին

Ուրեմն խմբի գնալու հիմնական նպատակն էր կարգի բերել Լեռնային Ղարաբաղի խորհրդանիշներից մեկը՝ «Մենք ենք, մեր սարերը» կամ որ նույնն է Տատիկ-Պապիկի արձանը:
Սակայն, քանի որ Ստեփանակերտի բնակչությունը՝ հանձինս քաղաքապետի (ի դեպ նոր), «նամըսով» մարդիկ են, չթույլատրեցին, որ ինչ-որ Երևանից ինչ-որ երիտասարդներ գան-հասնեն Ստեփանակերտ, որ մաքրեն իրենց արձանը:
Եվ մինչ ԱԺ նախագահի (արդեն Հայաստանի) տրամադրած միկրոավտոբուսները շարժվում էին դեպի Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն, Տատիկ-Պապիկի արձանը փայլեցվում էր ամբողջ եռանդով:

Բայց դե քսանից ավել երիտասարդներ, որոնք հասել էին Լեռնային Ղարաբաղ, չէին կարող ձեռքերը ծալած նստել, պետք էր անպայման լողացնել մեկին (նույնիսկ երկուսին), բայց անպայման որ Տատիկ-Պապիկ լինեն, և ընդհանրապես պարտադիր չէ արձան բառի առկայությունը:

Բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար Տատիկ-Պապիկ (կարգին) չգտնելուց հետո որոշվեց մաքրել ինչ-որ եկեղեցու շրջակայք: Ի՜նչն է շատ... կեղտոտ եկեղեցիները: Եվ գտնվեց. Տիգրանակերտի Վանքասար եկեղեցին:

Այցելելով  Տատիկ-Պապիկի արձանին, ներկա լինելով հարսանիքի՝ զգացինք, որ հասունանում է հաջորդ այցը այստեղ. անհրաժեշտ են աստիճաններ դեպի Տատիկ-Պապիկը: Բայց դե բերեք շատ առաջ չանցնենք...

Մինարեթի գլխին

Մահվան օծումը:)))

Շուշիի Ղազանչեցոց եկեղեցին

 

 

Տիգրանակերտի ամրոցը

Անանուն, բայց մաքուր եկեղեցին

Արդեն մաքուր տատիկ-պապիկը