Լոնդոն. թագավորական շենքերի կողքին վեր են խոյանում 21-րդ դարի «խորհրդանիշերը»

Իսկական անգլիացին
և իսկական անգլիական մեքենան

 Երբ հյուրանոցի մուտքի մոտ մեզ «բարի ժամանց» մաղթելով` հեռացավ անգլիացի վարորդը, որի կազմակերպությանն էր պատվիրված մեր խմբին օդանավակայանից հյուրանոց բերել, հիշեցի հայտնի խոսքը. «Հրաժեշտ անգլիական ձևով»:

Դուռը փակ էր, իսկ ապակե դռան հետևից երևում էր միայն դատարկությունը: Երկուսով էինք` ես և Սան Սալվադորից մի աղջիկ` Քենին: Հիշեցինք, որ մեզ ուղարկած նամակներից մեկում կար նաև դռանը կոդը: Գտանք. դուռը բացվեց: Նախասրահի վերջում դրված էին երկու փոքրիկ պահարաններ, որոնց մեջ գտնվում էին մեր բանալիները. համենայն դեպս այդպես էր ասում նամակը: Մեկ այլ կոդ, և մենք արդեն վերելակով (որը շատ էր տարբերվում մեր շենքերում աշխատող վերելակներից) բարձրանում ենք մեր սենյակները: Քենին գնաց իր սենյակը, իսկ ես մտա իմը:

Բնակարանն ուներ երեք սենյակ, ես ընտրեցի նրանցից մեկը, դրեցի ճամպրուկս և ուղղակի թևաթափ նստեցի մահճակալիս, քանի որ սենյակումս աթոռ չկար: Ուզում էի ինչ-որ մի բան ասել, կարևոր չէր` ինչ... ուզում էի պատմել առաջին տպավորությունս, անցած երկար ճանապարհի մասին, բայց մարդ չկար...

Լոնդոնի լաբիրինթոս մետրոյի

կայաններից մեկում

Թեմզան և Բիգ Բենը

Մի քանի րոպե բնակարանն ուսումնասիրելուց հետո դուրս եկա և շարժվեցի պատահական ուղղությամբ: Իմ առաջին զբոսանքը Լոնդոնում. մտքումս խառնաշփոթ է` ինչպե՞ս կընդունեն անգլիացիները ինձ նման օտարերկացուն. անընդհատ հիշում եմ վարորդի հետ զրույցը.

-Որտեղի՞ց եք:

-Հայաստանից (from Armenia):

-Ամ... Ամերիկայում է գտնվո՞ւմ:

-Ոչ, Ռուսաստանի և Թուրքիայի կողքին:

-Իսկ ի՞նչ լեզվով եք խոսում Ձեր երկրում:

-Հայերեն:

-Դա ռուսերե՞նն է...

Հեռախոսի քարտը գնելուց հետո մի նոր խնդրի առջև կանգնեցի, բջջայինս պետք է լիցքավորել, սակայն այստեղի վարդակները հարմարված չեն մեր էլեկտրական սարքերի համար:

Տնեցիներին տեղյակ պահելով, որ ամեն ինչ նորմալ է` զանգեցի Մեծ Բրիտանիայում ապրող ընկերուհուս. մենք պետք է հանդիպեինք. պայմանավորվեցինք մետրոյի ինչ-որ մի կանգառի մոտ:

Երբ մոտեցա մետրոյի կայանին, զգացի, որ բախտս չի բերել. միայն մի ավտոմատ է, որի օգնությամբ պետք է գնել տոմսը: Դուրս գալիս մեկ անգամ ևս ստուգվում է տոմսի իսկությունը. պարզվեց, որ ես ճիշտ տոմս չեմ վերցրել. ահով հիշեցի, որ դրա համար տուգանքը կազմում է 20 ֆունտ (10.000դրամ): Ստուգողին բացատրեցի, որ առաջին անգամ եմ մետրոյում: Նա ասաց, որ ես պետք է վճարեմ տոմսի գինը: Մոտեցա մետրոյի աշխատակցին: Նա զարմացած նայում էր ինձ և էլ ավելի զարմացավ, երբ մեկնեցի նրան գումարը: Ժպտալով նայեց և ասաց` պետք չէ վճարել, գնացեք...

Աշխատանքն ավարտված է,

հաշվում ենք փողերը

Կենդանի արձաններ,

որոնք շարժվում են փողի զնգոցից

Ասում են` անգլիացիները սառը մարդիկ են. «Անգլիացի շատ ծանոթներ ունեմ, բայց ընկեր` ընդհանրապես»,- պատմում էր ուզբեկ մի տղա` Խուրշիդը, որն արդեն մի տարի է` սովորում է Լոնդոնում:

Գուցե ես երկար ժամանակ չեմ մնացել Լոնդոնում կամ գուցե չեմ փնտրել ոչ մեկի ընկերությունը, բայց... հիշում եմ` երեխեքով կանգնած էինք մայթին և բոլորով նայում էինք Լոնդոնի քարտեզին` որոշելու, թե ուր պետք է գնանք: Անցորդներից մի քանիսը մոտեցան և հարցրեցին, թե արդյոք մենք չենք մոլորվել և կարիք ունե՞նք օգնության: Երբ խնդրեցի մի կնոջ ինձ լուսանկարել հայտնի Թաուերի կամուրջի մոտ, նա ոչ միայն սիրով համաձայնեց, այլև առաջարկեց մի քանի վայրերում ևս նկարել:

Ի դեպ, Լոնդոնում լուսանկարվել կարելի է համարյա յուրաքանչյուր շենքի դիմաց. թագավորական շքեղության շենքերի կողքին վեր են խոյանում բարձրահարկերը` 21-րդ դարի «խորհրդանիշերը»:

«Թոմսոն Ռոյթերս» լրատվական գործակալությունը, որը կազմակերպել էր այս սեմինարը, երկու անգամ մասնակիցներիս հրավիրեց ռեստորան` չինական և իսպանական: Չդիմացա և հարցրի` իսկ անգլիական չկա՞: Ասացին` կա, ընդամենը մի քանիսը, բայց շատ թանկ են: Իսկ անգլիական ազգային ուտեստը, պարզվեց, կարմրացրած միսն է:

Փողոցներից մեկում

Կարմիր ավտոբուսը

Զուր չեն ասում, որ Լոնդոնն աշխարհի ամենաթանկ քաղաքներից մեկն է: Սենդվիչը, որն ամենաէժան և արագ կշտացնող միջոցն էր, արժեր մոտ 3 ֆունտ (մոտ 1500 դրամ):

Ռոջերը` մեր դասախոսը, ասում էր, որ Լոնդոնը գեղեցկացնում են նաև տարբեր ազգերի ներկայացուցիչները: Ցավոք չկարողացա գտնել գոնե մի հայի և ասել` բարև, ո՞նց ես: Ինդոնեզիայից ժամանած աղջկան` Իկային (որի հետ մտերմացանք), սովորեցրել էի մի քանի բառ: Շատ տանջվեցի «շնորհակալություն» բառի վրա, որը ի վերջո ստիպված փոխարինեցի «ապրեսով»:

Իսկ ժամանալուս հենց առաջին օրը նրանից նամակ ստացա, որն սկսվում էր` «Բարև, Մանե...»