Մի բուռ... ես

Քաղցր սուտը

-Ես էլ,- ասաց աղջիկը, քանի որ գիտեր, թե ինչպես է դատարկվում հոգին, երբ «սիրում եմ քեզ»-ին արձագանքում է միայն լռությունը:

«Սիրում եմ քեզ»-ը անողոք հանդիմանանքով նայում էր տղային: Պարզապես գիշեր էր, պարզապես պետք էր ասել «սիրում եմ քեզ», երբ քո գրկում պառկած է աղջիկը:

«Սիրում եմ քեզ»-ը դեռ թափառում էր սենյակում և անխռով խաղում լուսնի հետ, ով անամոթաբար ներխուժել էր սենյակ և փորձում էր տեղավորվել անկողնում:

...Բայց դա հաջողվեց արևին, երբ աղջիկն արդեն մենակ էր:

***
Մաշվել է սիրտս, և օդը գինով է, ու ես չեմ կարողանում գրել երկու բառ, որ ինձ թարգմանի:

Թարգմանությունը միշտ սպանո՞ւմ է: Մնամ չթարգմանված, ապրեմ չթարգմանված, մեռնեմ՝ կթարգմանեն, չէ, պարզապես կմոռանան:

և ես գոռում եմ, ինչպես այն մարդը, ով գտել է իր մահվան պատճառը: Խոսք վերցնել ջրվեժից, որ նա, հենց նա քեզ կընդունի իր կաթիլե գիրկը, երբ ճանապարհվես դեպի մահ... ինձ թաց թաց այրելուց հետո մոխիրս կթաղես ջրվեժե քարանձավում, որտեղ նա պահում է ամենաթանկը, երևի... գոնե ջրվեժի մոտ կլինեմ ամենաթանկը

Այրված թևերով թիթեռը

Այրված թևերով թիթեռներ են հիմա իմ հոգում, և ես փորձում եմ ափոտել քամին:

Ահա, հիմա, նա արդեն արբած հպվում է իմ ափին: Ես համոզված եմ, որ նա իմ ձեռքում է, և մատնաճաղը փակվում է, սակայն ափաբանտը դատարկ է, ես անհամբեր բացում եմ ճաղ դարձած մատներս, իսկ այնտեղ քամին է՝ արբած գինուց կամ իմ ափից:

Կրկին փակում եմ, ափաբանտը կրկին դատարկ է...

Քամին ազատության մեջ է քամի, բանտարկված քամին մահահոտ թիթեռն է՝ այրված թևերով...

Պիտակը

Հոգնել է հոգիս, և դրսում լուսինն է, իսկ ես ուզում եմ չքնել ու նայել քեզ, երբ դու ննջում ես: Բայց... էլի այս բայցը, այս անտանելի և համառ բայցը: Եվ բացատրել քեզ, որ դու անցյալ ես, որպեսզի հասկանամ վերջապես և ես, նույնքան մեծ հիմարություն է, ինչպես որ բարձրացնելը այն ծանր քարը, որը նետել ես ջահել ժամանակ:

Կրկին լսել, որ ես լավն եմ, ձանձրալի է, քանի որ հոգնել եմ լավը լինելուց, թե՞ փորձեմ խաղալ մարիոնետ, ով ապարդյուն փորձում է կարդալ իր թելերը քաշողի մտքերը:

Իսկ դու քնի մեջ գրկում ես իմ մեջքը կարծես քո իրը, որին գնել ես մեծ զեղչով տոնավաճառից ու պատրաստվում ես այն մաշել այնքան, որ հանես մուռդ նույն այն վաճառողից, որ քո կարծիքով քիչ էր իջեցրել գինը:

Ու ես ինձ զգում եմ այդ նույն իրը, որն ավաղ սպասում է իր գնորդին՝ յուրաքանչյուրին ցույց տալով մեծ զեղչի իր պիտակը...

Կորցրած Ժպիտ

Երբ քեզ հարցնում էի, թե ինչն ես սիրում իմ մեջ, դու միշտ պատասխանում էիր. «Ժպիտդ... շատ անկեղծ է... Դու երբեք չես ժպտում, երբ չես ուզում, դրա համար այն միշտ անկեղծ է»:

Հիմա դու էլ չկաս, դու քեզ հետ վերցրել ես ամենաթանկ իրերը. հիշողություններս, հույսս և իմ ժպիտը...

Հիմա ես ժպտում եմ ամեն օր, և դու չկաս, որ տեսնես. ժպիտս մենակ է. անկեղծությունն էլ նրան է լքել:

Կարոտը կորցրածը գտնելու վերջին հույսն է, իսկ իմ հույսը հիմա գլխատված խոտի բույր ունի: 

Սիրելը պարտվելու արվեստ է, որտեղ չպետք է վախենալ պարտվելուց, չվախենալ լինել խոցելի... Հիմա էլ խոցելու տեղ չկա:

Կյանքը ստիպում է մեզ որոշ բաներ անել ինքնակամ...

Ժանգոտած երջանկություն

Հիմա գիշեր է, և ես սպասում եմ այն պահին, որին սպասում են բոլոր նրանք, ովքեր գիշերը բարձրանում են տանիք և նայում են... բայց ոչ երկնքին: Միայն ինքնասպաններն են վախենում ներքև նայելուց. նրանք վախենում են, որ գետինը ավելի հզոր կլինի և կհաղթի նրանց, իսկ ես ընդամենը բարձրացել եմ տանիք և նայում եմ…ոչ երկնքին։

Գետինը սկսում է հաղթել, և ես վերջնականապես պարտվում եմ. նայում եմ երկնքին, որտեղ միայնակ աստղ է, որն ընկնելու տեղ չունի, իսկ ես ունեմ, ընկնե՞մ: Գա՞մ քեզ մոտ, ի՛մ աստղիկ, միայնակ չլինես.. մենակությունը մեկ այլ մենակությամբ են սպանում...

Մոռանամ ամեն ինչ, ամեն ինչ թողնեմ... նրան, սերը, որ ցանկանում է մեռնել, երջանկությունս, որ... ժանգոտել է անգործությունից:

Ո՛չ, աստղ, ես դեռ գործ ունեմ այստեղ. ես պետք է մաքրեմ երջանկությունս այդ ժանգից, որն այսքան տարի իր տաք գրկում պահել է նրան: Իսկ եթե երջանկությանս համար ավելի տաք լինի ժանգի գրկում, քան թե իմ... Կասկածը սկսեց արթնանալ աղմկոտ լռությունից: Նրա՞ն էլ հանգիստ թողնեմ. նա առանց ինձ էլ իրեն լավ է զգում: Երևի բոլոր ինքնասպանները ընկնելուց առաջ մտածում են, որ առանց իրենց երջանկության համար ավելի լավ կլինի:

Միայն դու իմ կարիքն ունես, իմ միայնակ աստղիկ։ Կգամ քեզ մոտ, և մենք կլինենք միասին...գալիս եմ, բացիր գիրկդ: Երկնքին հասնելու համար պետք է հասնել գետնին:

Իսկ երկնքում դատարկություն է, միայն հեռու-հեռվում մի աստղ ընկավ...

Անհատակ դատարկություն

Միացնե՞մ երաժշտություն, թե՞ միասին լսենք համակարգչի անվերջ ապացույցը, որ ինքը միացված է, աշխատում է, իսկ ես կարծես փչացել եմ, ավելի շատ հոգնել...

Հիմա կասես` ինչքա՞ն կարելի է հոգնել կյանքից, ինչքան կարելի է չուզենալ ապրել, իսկ ես...

Ես պարզապես կլռեմ, և ինչքան էլ մայրս ասի, որ ավելի լավ է գրել թղթի վրա, ձեռքով, և ինչքան էլ ես կարդամ, որ ինչ-որ տեղ աշխարհում երեխաները այլևս չեն կարողանում ձեռքով գրել թելադրություն, ես պարզապես կլռեմ...

Բայց մինչև ե՞րբ, ինչքա՞ն կարող է կյանքն ինձ նետել անկյուն` հուսալով, որ երբևէ ես չեմ դիմանա և կճչամ, բայց ես լուռ կուլ կտամ ճիչը և գուցե նույնիսկ կժպտամ, եթե ճիչը չխլացնի նաև նրան:

Իսկ համակագիչը շարունակում է աղաղակել, որ ինքը կա և որ առանց նրա գուցե ես այդպես էլ չնստեի և չգրեի այս ամեն, որ հնարավորություն չկա այս ամենը գրելուց հետո պատռել, որ հնարավորություն չկա տեսնելու, թե ինչ սխալ ես արել...

Ո՞ւր է, թե կյանքը նման լիներ համակարգչի, ապրեիր, ապրեիր ու մեկ էլ հետ նայեիր, և ոչ մի սխալ, դեռ ավելին՝ մի քանի բան էլ փոխեիր, եթե ուզենայիր... Նկարեիր մի մեծ տուն  կամ մի.. երջանկություն:

Երջանկությունս ժանգոտել է, և նրա համար ավելի տաքուկ է ժանգի մեջ, քան իմ սրտում, իսկ գո՞ւցե այս ամենն ուղղակի պատրվակ է ոչինչ չանելու համար, ուղղակի հորինել եմ, որ չպայքարեմ հանուն իմ երջանկության, ե՞րբ եմ ես պայքարել, ուղղակի տրվել եմ գետի ալիքներին և անգամ ուժ չունեմ քարերին չդիպչել, բայց ցավոք իմ փայտե նավակն այնքան ամուր է, որ ինձ կհասցնի մինչև մահվան ջրվեժը...

Իսկ համակարգիչը դեռ շարունակում է աղաղակել իր գոյությունը՝ փորձելով լցնել այն անհատակ դատարկությունը, որով լցված եմ մինչև կոկորդս, որը չի թողնում շնչել... ես ուզում եմ ընդամենը ազատ շնչել, իսկ անհատակ դատարկություն լցնելու մասին անգամ չեմ ուզում մտածել...

Աշխատանքի չընդունեցին

Ընդունարան չէ, այլ սպասասրահ, այստեղ ոչ թե ընդունում են, այլ սպասում: «Մի րոպե սպասեք». խեղճ րոպե, եթե իմանար, թե ինչքան է երկարում…

Իսկ պատուհանից այն կողմ մեկը որոնում է աստծուն, մյուսը ցանկանում է թաղել այդ նույն աստծուն. խեղճ աստված: Ինչքան քեզ չսազեց «խեղճ» ածականը:

Վարագույրը մի փոքր ճեղք է թողել, որ պատուհանը շնչի, որ ես շնչեմ…

Ճեղքից երևում է լվացքի պարանի կեսը, որից կախված է ճերմակ սպիտակեղենը, երևի տանտիկինը երկար է չարչարվել… ի՞նչ եմ խոսում. հիմա բոլորն էլ տանը ունեն լվացքի ավտոմատ մեքենա, ափսեների լվացման ավտոմատ մեքենա… ավտոմատ, ամեն ինչ ավտոմատ: Ինչո՞ւ է մարդը ուզում ազատվել բոլոր գործերից, որ ի՞նչ անի, հանգստանա՞, վայելի՞… ի՞նչը: Բավակա՞ն չէ, շատ չե՞նք հանգստանում:

Իսկ ես ուզում եմ պարզապես փակել լուսամուտի կիսաբաց իրականությունը, որը կարծես կախվել է ինձնից, ինչպես ձյունաճերմակ լվացքը այդ կիսատ պարանից, և խեղդում է չիրականացված սպասումը…

Մանկության վկան

Փոքրիկ տղան օրորվում էր ճոճանակին: Առաջ-հետ, առաջ-հետ:

Անթարթ նայում եմ: Առաջ-հետ, առաջ-հետ:

Ձանձրացա:

Երեխան ժպտաց ի պատասխան իմ ոչ ժպիտին:

Փակեցի աչքերս:

Չեմ ուզում մեծանալ:

Առաջ-հետ, առաջ-հետ:

Ճոճանակը օրորում է իմ մանկությունը:

Փողոցի արքա

Բոլորն իրենց կյանքում սպասում են կանաչ լույսի, իսկ նրան պետք էր կարմիր լույսը…Նա կանգնում էր մայթին և սպասում, թե երբ վերջապես կհայտնվի կարմիր լույսը, և կկանգեն մեքենաները… Նրա անհամբեր աչքերը փնտրում էին ուրիշ աչքեր, հոգատար, ավելի ճիշտ` խղճահար աչքեր…

Մեկ ոտքը քարշ տալով` նա մոտեցավ առաջին մեքենային, անհամարձակ մեկնեց ձեռքը, իսկ վարորդը նույնիսկ չնայեց նրան… «Երևի շտապում է»,- իսկույն արդարացում գտավ նա և շարժվեց առաջ (չէր կարելի վայրկյան իսկ կորցնել): Հաջորդ վարորդը նույնպես չնայեց նրան: «Հիմա բոլորն էլ շտապում են»,- նորից արդարացրեց նա: Կարմիրը փոխվեց կանաչի. ինքն այլևս փողոցի տերը չէր…

Կամաց շարժվեց դեպի մայթը, բայց այս անգամ նա չէր հասնելու այդքան ցանկալի մայթին…Անթացուպներից մեկն ընկավ, և նա քարացած կանգնեց. մեկ նայում էր հենակին, մեկ` մեքենային, որը շարժվում էր դեպի իրեն. «Նա անպայման…»:

…Նա ընկած էր գետնին` իր հենակի մոտ. ինքը անթացուպից թույլ գտնվեց: Հենակը քաշեց իրեն ներքև:

Արյան մեջ նա տեսավ կարմիր լույսը…Քմծիծաղը շուրթերին` ինչպես վայել է արքաներին, նա մահացավ: Նա արքա էր, փողոցի արքա:

Իսկ կարմիր լույսը շողում էր արյանը հատուկ դաժանությամբ, նրա արյամբ…

Հավերժական ակնթարթ

          -   Ուզում եմ թռչել, ինչպես դու:

-   Թռիր, դրանից էլ հեշտ բա՞ն:

-   Բայց ինչպե՞ս:

-   Ուղղակի շարժիր թևերդ:

-   Նրանք չեն շարժվում:

-   Դա ուղղակի անվարժությունից է: Հապա շարժիր:

-   Ոչինչ չի ստացվում:

-   Ախր դա այնքան հեշտ է: Չէ՞ որ դու թիթեռ ես: Իսկ թիթեռները պետք է թռչել իմանան:

-   Ես թիթեռ եմ. ես պետք է թռչեմ:

-   Այ, ապրես, այդպես կրկնիր և անպայման կթռչես:

-   Ոչինչ չի ստացվում. երևի ես արտասովոր թիթեռ եմ:

-   Դու ամենասովորական թիթեռ ես, պարզապես անհրաժեշտ է սովորել: Չէ՞ որ քո հայրն էլ, մայրն էլ թիթեռ են եղել և թռել են:

-   Ոչ, ինձ ստեղծել է մի փոքրիկ աղջիկ իր բազմագույն մատիտներով: Ես քեզ ասում էի, չէ՞. ես արտասովոր եմ:

-   Ուրեմն դու նկարած թիթեռ ես:

-   Իսկ նկարած թիթեռները չեն թռչում:

-   Ես շատ կցանկանայի քեզ հետ միասին թռչել մի ծաղկից մյուսը:

-   Ոչինչ, դու թռի՛ր, իսկ ես կնայեմ:

Այդպես անցավ մի ամբողջ օր: Երբ արդեն արևը մոտեցել էր հորիզոնին, թիթեռը հոգնած, բայց ուրախ նստեց թղթի վրա:

-   Քունս տարավ:

-   Ի՞նչ եղավ,- անհանգստացավ նկարած թիթեռը:

-   Մի՞թե դու չգիտես, որ թիթեռները նաև քնում են:

-   Իսկ դա ինչպե՞ս է լինում:

-   Փակում ես աչքերդ և ընկնում երազների աշխարհ:

-   Հետաքրքիր է՝ ինչ կա երազների աշխարհում:  Ես էլ եմ ուզում քեզ հետ: Փակեմ աչքերս, սակայն այնտեղ միայն մթություն է, մի՞թե դա է երազը: Ես չեմ ուզում այդ աշխարհը. այնտեղ սարսափելի է: Թիթե՛ռ: Թիթե՞ռ... Երևի արդեն քնել է: Ինչ տարօրինակ է. երազների աշխարհում լինելով՝ չես կարողանում անգամ լսել:

            Նկարած թիթեռը սկսեց հաշվել աստղերը, ինչպես ամեն գիշեր: Նա ամեն անգամ սկսում էր հաշվել սկզբից, սակայն չէր կարողանում ավարտել. լույսը բացվում էր:

            Լուսաբացին նա ձայնեց թիթեռին, սակայն թիթեռը լուռ էր: «Երևի երազների աշխարհում այնքան լավ է, որ նա չի ցանկանում ետ գալ»,- մտածեց նկարած թիթեռը: Սակայն անցավ ամբողջ օրը, արևը նորից մոտեցավ հորիզոնին, իսկ թիթեռը չէր ցանկանում վերադառնալ երազների աշխարհից:

            Նկարած թիթեռը սկսեց արտասվել: Թղթե արցունքները թափվում էին նրա նկարած աչքերից: Նա հասկացել էր:

-   Ավելի լավ է թռչել, լինել երազների աշխարհում և ապրել մի օր...

Սիրո հատակում

Այս սենյակը, որտեղ անգամ մի բաժակ դնելու տեղ էլ չկա, այժմ կարոտում է քեզ այնքան, որքան կկարոտեի ես, եթե երբեք տեսած չլինեի քեզ, բայց սպասեի, սպասեի, որ մի օր իմ պատերին էլ կդիպչի քո հայացքի տաքությունը, որ մի օր դու անտարբեր կքայլես իմ հատակով` ցանկանալով հասնել լուսամուտին, որպեսզի տեսնես, թե ինչ կա դրսում։ Իսկ դրսում ծառեր են, որոնք թափում են տերևները, սակայն դեռ աշուն չի։ Ուղղակի ցանկանում են, որ լինի աշուն, մարդ­կանց ապացուցում են` տեսե՛ք, տերևները թափվում են, ուրեմն աշուն է... Սակայն մարդիկ անտարբեր անցնում են տերևների վրայով և չեն նկատում ոչինչ, ինչպես դու, երբ քայլում ես իմ հատակով մինչև լուսամուտ, որտեղ ծառերն են։

Իսկ կարոտը հիմա ցանկանում է ժայթքել իմ լուռ շուրթերից, որոնք ամուր հպվել են միմյանց` միամտորեն հավատալով, որ իրենք միասին ավելի ուժեղ են։  

Այս թափթփված սենյակը, որտեղ ամեն մի իր գտնվում է ոչ իր տեղում, ինչպես դրսում տերևներն են թափթփված, այս ծառերը, որոնք այնպիսի անտարբերությամբ են նայում տերևներին, ինչպես կնայեի ես, երբ հեռանայիր ինձնից, պատից կախված այս նկարը, որ ուժ չունի ընկնելու, այս ամենն ինձ հիշեցնում է մի հին պատմություն այն ծառի մասին, որը արմատախիլ եղավ, քանի որ ցանկացավ անկարելին. գրկել իր միակին, իսկ նա հեռու էր մի ամբողջ անվերջություն։ Կիսականգ ժամանակի թելադրանքով ես ցանկանում եմ գրկել քեզ, սակայն ինձ էլ է սպասում արմատախիլ ծառի ճակատագիրը, և ի՞նչ. քի՞չ են աշխարհում արմատախիլ ծառեր. մեկով ավել, մեկով պակաս, ի՞նչ տարբերություն...

Զրույց մթության հետ

-Արի խմենք մի կում տխրություն և մի գավաթ հիշողություն:
- Իսկ դու համոզվա՞ծ ես, որ պատրաստ ես:
- Իմ կարծիքով ամեն մեկն էլ կարող է մտածել այս կյանքում, ինչքան էլ հիմար լինի:
- Հիմարներին ես նախանձում եմ:

- Նրանք կարող են պատասխան չտալ իրենց արարքների համար:
- Երևի դրա համար էլ միշտ ժպտում են։
- Ծիծաղում են մյուսների վրա, որ նրանք չեն հասկանում այդ հասարակ բանը:
- Իսկ պատկերացնո՞ւմ ես, թե ինչ կլիներ, եթե բոլորն այնքան խելացի լինեին, որ հիմար դառնային..
- Դու սկսում ես արդեն հիմար բաներ ասել:
- Ահա, դու արդեն սկսեցիր ինձ անվանել հիմար, ուրեմն ես իրոք լավն եմ:
- Դե, հերիք է:
- Իրոք, որ հերիք է..
- Իսկ հիմա դու ինչո՞ւ ես ինձ այդպես նայում:
- Ուզում եմ քամել քո աչքերի ողջ թախիծը, բայց չեմ կարողանում:
- Շատ է, չէ՞: Գիտեմ…
- Ես կքամեմ այն և կլցնեմ մի գավաթի մեջ…Հետո կամաց-կամաց կըմպեմ, որ ոչ ոք չիմանա, թե ինչքան եմ քեզ սիրում…
- Իսկ ի՞նչ կենաց կառաջարկեիր:
- Սպասիր, մտածեմ… Ես խմում եմ փշրված երազների կենացը…
- Իսկ հիմա ինչո՞ւ լռեցիր:
- Ես մի պահ ցանկացա դառնալ գինի բաժակի մեջ… որ դու ըմպես ինձ կում-կում…
- Բայց հիմա իմ ձեռքին միայն թեյի բաժակ է…
- Մեզ բաժանում է միայն այդ բաժակից դուրս եկող գոլորշին։
- Այդքա՜ն հեռու։
- Ես նախանձում եմ այդ բաժակին։
- Ինչո՞ւ։
- Որովհետև նա քեզ ավելի մոտիկ է, քան ես:
- Կգտնվի արդյո՞ք երբևէ մեկը, ով մի կրծած ոսկոր կգցի իմ բանականության շանը, որ նա բացի իմ սրտի դռները։
- Ես քեզ սիրում եմ… տառասխալով։

ՄՈՄԸ

Եվ սա կոչվում է մոմ…Ինչ մոմ է սա, եթե նա դեռ այնքան անարատ է, կարծես չի էլ զգում իր մոմ լինելը…Չէ նրան անպայման պետք է մոմ սարքել, այլապես նա այդպես էլ դժբախտ կմնա… Նույնիսկ թելն է սպիտակ, որտե՞ղ եք տեսել մոմ` սպիտակ թելով…

Ահա, սկսեց մոմոտվել…Նրա պատերը սկսում են մեկը մեկի հետ վիճել, մեկը մեկի դեմ պայքարել, և սկսում է մոմե կյանքը: Ահա պատերից մեկը սկսեց հաղթել. նա ավելի է բարձրանում մյուսներից և իհարկե տոնում է իր հաղթանակը, բայց քիչ հետո նա կափսոսա իր հաղթանակի համար: Ահա, հիմա, արդեն կրակը գտել է իր զոհին… Մոմե արցունքները թափվեցին ներքև…

Իսկ թելը, ի՞նչ կարող է անել մի բարակ, կամազուրկ թելը. նա գլխիկոր տրվել է կրակե անհագ խմիչքին և մոռացել ամեն ինչ… Նա խեղդվում է արդեն, էլ չի կարողանում դիմանալ մոմե պատերի անտարբեր պարսպին, և հենց հիմա կլինի այն, ինչին սպասում է մոմը…Բայց ի՞նչ, ի՞նչ է լինելու:

Մո՛մ, ասա, ինչ է լինելու, ինչպես է վերջանալու այս խելահեղ գինարբուքը, դե ձայն հանիր, ինչո՞ւ ես լռում:

Լռությանն ավելացավ մթությունը…

Չգոյության փնտրտուք

Քնատ ձեռքերը անհանգիստ բացեցին բացատրական բառարանի ահռելի երախը: Գիշերվա մթության լռությունից քնաթաթախ բառերը խառնվեցին իրար, թողեցին իրենց տաքուկ անկողինները և շարք կանգնեցին:

Սկզբում բոլորն էլ անտարբեր սպասում էին, որ շուտով կգտնվի այն միակը, որին փնտրում էին աչքերը…Կամաց քունը ճանապարհ բացեց հետաքրքրա­սիրությանը..բառերի աչքերը վերջապես բացվեցին…իսկ աչքերը չէին շտապում…նրանք փնտրում էին ու չէին գտնում…

Բառերը սկսեցին ակնապիշ հետևել աչքերի ամեն մի շարժումին, ձեռքերի ամեն մի թարթումին: Աչքերի աղացից ծամված բառերի բանակը սկսեց հաղթել ծամվելու սպասող բառերին…Ամեն մի բառ իր սրտի խորքում հույս ուներ, որ ինքն է լինելու այդ ընտրյալը… ահա, ահա… բառը շունչը պահեց, բայց… «Նա չէ»,- հուսախաբ շշնջացին աչքերը…մի պահ բառը աչքերի մեջ տեսավ այն ողջ սարսափը, որ իրենց հանդիպումը տառասխալով է...

Բառը այդպես էլ չգտնվեց: Ամբողջ բացատրական բառարանում չգտնվեց «Կարոտ» բառի բացատրությունը...աչքերը փակվեցին բառերի սարսափած աչքերի առջև...թրմփոցով գիրքը ընկավ գետնին, խուլ տնքացին բառերը, հրեցին մեկը մյուսին, խռնվեցին իրար... սակայն ոչ ոք չտեսավ. բառարանը փակել էր իր ահռելի երախը և ցանկանում էր քնել... բառերն էլ ենթարկվեցին. պառկեցին քնելու` հույսով, որ մի անգամ էլ կհորանջի բառարանը:

Իսկ աչքերը տխուր թրջվեցին այն համով անձրևով, որ ավելի կարճ կոչվում է արցունք...նրանք չհասկացան, որ սիրտը վաղուց գտել է իր բառարանում «Կարոտ» բառը, բայց նրա բացատրությունը չի կարող ասել, քանի որ դա բանակա­նության գաղտնիքն է...

Մի սովորական օր

Կներես, ուշացա…Դա կապ չունի, որ ես ուշացել եմ ընդամենը մի րոպե, չէ՞ որ դու սպասել ես ինձ այդքա՜ն երկար, իսկ ես սպասել եմ քեզ մի ամբողջ օր: Չէ, ոչինչ չասացի, ես ուղղակի հիշեցի, որ կարոտել եմ քո աչքերը… Դե պատմիր, ի՞նչ էիր մտածում, ո՞ւմ մասին էիր մտածում: Այս վարդն ի՞նձ…Որքա՜ն եմ սիրում քո ժպիտը: Գիտե՞ս, մորս ասացի, որ այսօր տուն եմ գալու վարդով և անպայման դեղին վարդով… Ա՜խ, որքան եմ սիրում քո աչքերը, երբ նրանք ժպտում են. կարծես հուլիսյան տաք երկինքը իջել է ներքև ու ցանկանալով գտնել ապահով տեղ` թաքնվել է քո թարթիչների սև ու անմատչելի պարիսպների ետևում:
Գիտե՞ս` ինչու ուշացա. մի գիրք էի կարդում, այնտեղ գրված էր, որ երջանկությունն այն է, երբ քեզ հասկանում են: Կարդացի ու միանգամից մտածեցի. ուրեմն դու ինձ հասկանում ես, չէ՞ որ ես ամենաերջանիկն եմ հիմա:
Այսօր ի՜նչ լավ եղանակ է: Դե, մի ամպիր, գիտեմ, որ չես սիրում անձրև, դու սիրում ես քո աչքերի եղանակը… Արի՛ թափառենք փողոցներով, այսօր երկինքը միայն քո աչքերում է, իսկ ամպերը կարոտել են նրան, տես` ինչպես են արտասվում նրա կարոտից, թող մի քիչ կարոտն առնեն: Նրանք չգիտեն, որ երկինքը միայն իմն է, և ոչ մեկին չեմ տա: Գիտե՞ս, ինձ հաճախ թվում է, որ աչքերն եմ միայն սիրում…Երկինք, դու նաև զարմանո՞ւմ ես…
Հասկացա, դու չես կարող այսօր երկար մնալ. ես դեռ հիշում եմ. որ դու չես սիրում այսպիսի եղանակ, դե ուրեմն հաջողություն: Գիտեմ, կհանդիպենք վաղը նույն ժամին, նույն տեղում: Խոստանում եմ վաղը գիրք չկարդալ և չուշանալ…Ո՛չ, պետք չէ ինձ ճանապարհել այսօր, ես ուզում եմ քայլել մենակ և մտածել իմ երկնքի մասին…
Աղջիկը վեր կացավ թաց նստարանից, որտեղ արդեն մի ժամ նստած էր և շարժվեց դեպի ծաղկավաճառի կրպակը…