Ընդունարան չէ, այլ սպասասրահ, այստեղ ոչ թե ընդունում են, այլ սպասում: «Մի րոպե սպասեք». խեղճ րոպե, եթե իմանար, թե ինչքան է երկարում…
Իսկ պատուհանից այն կողմ մեկը որոնում է աստծուն, մյուսը ցանկանում է թաղել այդ նույն աստծուն. խեղճ աստված: Ինչքան քեզ չսազեց «խեղճ» ածականը:
Վարագույրը մի փոքր ճեղք է թողել, որ պատուհանը շնչի, որ ես շնչեմ…
Ճեղքից երևում է լվացքի պարանի կեսը, որից կախված է ճերմակ սպիտակեղենը, երևի տանտիկինը երկար է չարչարվել… ի՞նչ եմ խոսում. հիմա բոլորն էլ տանը ունեն լվացքի ավտոմատ մեքենա, ափսեների լվացման ավտոմատ մեքենա… ավտոմատ, ամեն ինչ ավտոմատ: Ինչո՞ւ է մարդը ուզում ազատվել բոլոր գործերից, որ ի՞նչ անի, հանգստանա՞, վայելի՞… ի՞նչը: Բավակա՞ն չէ, շատ չե՞նք հանգստանում:
Իսկ ես ուզում եմ պարզապես փակել լուսամուտի կիսաբաց իրականությունը, որը կարծես կախվել է ինձնից, ինչպես ձյունաճերմակ լվացքը այդ կիսատ պարանից, և խեղդում է չիրականացված սպասումը…
No comments:
Post a Comment