Հավերժական ակնթարթ

          -   Ուզում եմ թռչել, ինչպես դու:

-   Թռիր, դրանից էլ հեշտ բա՞ն:

-   Բայց ինչպե՞ս:

-   Ուղղակի շարժիր թևերդ:

-   Նրանք չեն շարժվում:

-   Դա ուղղակի անվարժությունից է: Հապա շարժիր:

-   Ոչինչ չի ստացվում:

-   Ախր դա այնքան հեշտ է: Չէ՞ որ դու թիթեռ ես: Իսկ թիթեռները պետք է թռչել իմանան:

-   Ես թիթեռ եմ. ես պետք է թռչեմ:

-   Այ, ապրես, այդպես կրկնիր և անպայման կթռչես:

-   Ոչինչ չի ստացվում. երևի ես արտասովոր թիթեռ եմ:

-Դու ամենասովորական թիթեռ ես, պարզապես անհրաժեշտ է սովորել: Չէ՞ որ քո հայրն էլ, մայրն էլ թիթեռ են եղել և թռել են:

-   Ոչ, ինձ ստեղծել է մի փոքրիկ աղջիկ իր բազմագույն մատիտներով: Ես քեզ ասում էի, չէ՞. ես արտասովոր եմ:

-   Ուրեմն դու նկարած թիթեռ ես:

-   Իսկ նկարած թիթեռները չեն թռչում:

-   Ես շատ կցանկանայի քեզ հետ միասին թռչել մի ծաղկից մյուսը:

-   Ոչինչ, դու թռի՛ր, իսկ ես կնայեմ:

Այդպես անցավ մի ամբողջ օր: Երբ արդեն արևը մոտեցել էր հորիզոնին, թիթեռը հոգնած, բայց ուրախ նստեց թղթի վրա:

-   Քունս տարավ:

-   Ի՞նչ եղավ,- անհանգստացավ նկարած թիթեռը:

-   Մի՞թե դու չգիտես, որ թիթեռները նաև քնում են:

-   Իսկ դա ինչպե՞ս է լինում:

-   Փակում ես աչքերդ և ընկնում երազների աշխարհ:

-   Հետաքրքիր է՝ ինչ կա երազների աշխարհում:  Ես էլ եմ ուզում քեզ հետ: Փակեմ աչքերս, սակայն այնտեղ միայն մթություն է, մի՞թե դա է երազը: Ես չեմ ուզում այդ աշխարհը. այնտեղ սարսափելի է: Թիթե՛ռ: Թիթե՞ռ... Երևի արդեն քնել է: Ինչ տարօրինակ է. երազների աշխարհում լինելով՝ չես կարողանում անգամ լսել:

            Նկարած թիթեռը սկսեց հաշվել աստղերը, ինչպես ամեն գիշեր: Նա ամեն անգամ սկսում էր հաշվել սկզբից, սակայն չէր կարողանում ավարտել. լույսը բացվում էր:

            Լուսաբացին նա ձայնեց թիթեռին, սակայն թիթեռը լուռ էր: «Երևի երազների աշխարհում այնքան լավ է, որ նա չի ցանկանում ետ գալ»,- մտածեց նկարած թիթեռը: Սակայն անցավ ամբողջ օրը, արևը նորից մոտեցավ հորիզոնին, իսկ թիթեռը չէր ցանկանում վերադառնալ երազների աշխարհից:

            Նկարած թիթեռը սկսեց արտասվել: Թղթե արցունքները թափվում էին նրա նկարած աչքերից: Նա հասկացել էր:

-   Ավելի լավ է թռչել, լինել երազների աշխարհում և ապրել մի օր...