Աթոռի սերը

-Դու ո՞վ ես:

Աթոռը ցնցվեց, ինչպես թե ինքը ո՞վ է, ինքը՝ նորին մեծություն ԱԹՈՌ-ը, որ միշտ բոլորի կենտրոնում է, նա, ում ձգտում են հասնել բոլորը, ով սիրում է հպարտանալ, թե քանիսն են իր պատճառով պայքարել, անգամ զոհվել...Եվ հիմա ինչ-որ կահույք, փայտի մի կտոր իրեն հարցնում է՝ ո՞վ է:
Աթոռը արհամարհում էր սեղանին:
Բայց աթոռն այնպես էր կարկամել, որ չէր կարողանում պատասխանել, մտքերը խառնվել էին և խառնել իրեն, հիմա նրա գլխում միայն մի մեծ «Դու ո՞վ ես» էր պտտվում, և այդ գլխապտույտից սրտխառնոց էր առաջացել: Նա ուզում էր փախչել, բայց չորացել էին ոտքերը, նա ուզում էր պատասխանել, բայց մեխված էր լեզուն...

Աթոռը տանել չէր կարողանում նույնիսկ չնչին մրցակցությունը, իր սառը հայացքով վերացնում էր ցանկացածին, ով կփորձեր ոտք ձգել իր տեղին... իսկ հիմա այս խղճուկ փայտի կտորը, այս սեղանի հեգնանքով լի աչքերը նրան ստիպում էին լռել:
Աթոռը ատում էր սեղանին:
Եկան մարդիկ, խառնեցին աթոռի նենգադավ ծրագրերը՝ ինչպես ոչնչացնել իր նորելուկ մրցակցին, այդ սեղանին: Նրանք հարմարեցրին ամեն ինչ իրենց ուզածով. նստեցին աթոռին, առաջ քաշեցին սեղանը... Աթոռը, ծանրության տակ ճկռելով, հպարտությամբ ցույց էր տալիս սեղանին. տես՝ ես ինչքան անհրաժեշտ եմ, իսկ դու...  իսկ սեղանը փայլում էր, նրա ապակեպատ երեսը արտացոլում էր նրա անթափանց սիրտը և դարձնում նրան էլ ավելի զմայլելի:

Աթոռը, մոռացած ճկռված ծանրությունը, հմայված նայում էր նրա՝ ամուր գրկի կարոտ ոլորապտույտ ոտքերին, որոնց փարվելը այնքան անհասանելի էր թվում աթոռին: Նա փորձեց ձգվել դեպի սեղանը, ահա, ահա, հիմա կդիպչի, մի փոքր էլ... փլվեց ծնկաչոք աթոռը, փշրվեց սեղանի՝ ամուր գրկի կարոտ ոլորապտույտ ոտքերի առջև...
Աթոռը սիրում էր սեղանին:

Հ.Գ. Սեղանը լռում էր. նա սովոր չէր խոսելու աթոռների հետ:

Հուշարձանը, որին հիշում են տարին մեկ օր

Վանաձորի Հուշարձանը (Հայրենական Մեծ Պատերազմի հիշատակին կառուցված) քաղաքի խորհրդանիշներից մեկն է, որի մասին հիշում են տարին մեկ անգամ...

«Անմար» կրակի փոխարեն պահպանակ

Մայիսյան տոններին բերում են, ինչպես կարգն է, դնում են գազի բալոնը, միացնում են հին գրաբարով ասած «ֆարսոնկան» և համարում, որ ժողովորդի դրած ծաղիկները կծածկեն կիսաքանդ քարերը, որոնք շրջապատում են «անմար կրակը»...

իսկ ոչ տոն օրերին գնալը նշանակում է տեսնել «անպատրաստ» Հուշարձանը, որն այլ հյուրեր է ունենում (գոնե սիրահարները «մենակ» չեն թողնում խեղճին):

Կտոր մը գյուղ

«Վանաձորյան խճանկար» թերթի 15-ամյակը նշելիս...

Կիսատ մենախոսություն

-Ես չեմ կարողանում քեզ տալ այն, ինչին դու արժանի ես:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Ախր դու արժանի ես ավելիին:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Մեր մեջ չկա այլևս այն կայծը, որը սկզբում էր...
-Դու ինձ չես սիրում:
-...քեզ համար ավելի լավ կլինի, եթե մենք մնանք ընկերներ:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Դե ասում են, չէ՞ երբ սիրտը հիմարություններ չի անում, ուրեմն պետք է հեռանալ:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Դու աշխարհի ամենալավ մարդն ես:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Ես ուզում եմ, որ դու երջանիկ լինես:
-Դու ինձ չես սիրում:
- Սառնարանում մոռացված ապուրը չես ուտում, բայց նա դեռ այնքան չի փչացել, որ դեն նետես... ի՞նչ, սպասենք, որ ամբողջությամբ փչանա՞...
-Դու ինձ չես սիրում:
-Կարևորը կանգառն է ճիշտ ժամանակին:
-Դու ինձ չես սիրում:
- Մենք տարբեր աշխարհներում ենք ապրում:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Կյանքը ստիպում է որոշ բաներ անել ինքնակամ:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Ո՞ւմ է պետք պայքարելը, երբ, միևնույն է, քո փոխարեն արդեն կայացրել են որոշում, և քեզ մնում է միայն համակերպվել:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Ախր կյանքը հեքիաթ չէ, հասկացիր, այդպես ավելի հեշտ է ապրել, պարզապես լողալ գետն ի վար:
-Դու ինձ չես սիրում:
-Դու կգտնես նրան, ով քեզ համար կստեղծի հեքիաթ... քո երազած հեքիաթը...
-Դու ինձ չես սիրում:

ՀՀ անկախության օրը Հոլանդիայում

Ուղիղ մեկ տարի առաջ այս օրը ես Հայաստանում չէի, բայց դե ինչպես չնշեի..
վերցրի Հայաստանի դրոշը և ճանապարհվեցի Հոլանդիայի ամենագեղեցիկ քաղաքներից մեկը Ռոտերդամը, որը գրեթե ամբողջությամբ քանդվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ, սակայն նույն կերպ ամբողջությամբ վերակառուցվել է... այստեղ ուղիղ շենքերը մոդայիկ չեն. ձանձրալի է)
քառակուսի տներ, մի քիչ ծռված, մի քիչ կլոր...

Քանի որ կիրակի էր, միակ բաց ռեստորանը, որտեղ ես նշեցի Հայաստանիս անկախության օրը, թուրքականն էր)

աշխարհը մեծ տեսախցիկ է, ժպտա

Կիսատ թռիչքը երազիս...

Կիսատ թռիչքը երազիս

և լուռ տրոփը լույսերի

այն, ինչ այսօր չհասկացա,

այն, ինչ աստղի ես չհասա,

և ինչ հեքիաթ, որ չապրեցի,

բնավ առանց տագնապների

հաջորդ կյանքին ես հանձնեցի:

Թևերս սպիտակ իմ մարմնին կարեցի,

մոտեցա ես եզրին քո բերդի պարսպի,

և լուռ ժպիտով երկնքին նայեցի,

գոռում են՝ կանգնիր, կջարդվես, մի թռչիր ...

Ցատկեցի:

Արթուր Մեսչյան

«Թռիչք»