Կիսատ
թռիչքը
երազիս
և
լուռ
տրոփը
լույսերի
այն,
ինչ
այսօր
չհասկացա,
այն,
ինչ
աստղի
ես
չհասա,
և
ինչ
հեքիաթ,
որ
չապրեցի,
բնավ
առանց
տագնապների
հաջորդ
կյանքին
ես
հանձնեցի:
Թևերս
սպիտակ
իմ
մարմնին
կարեցի,
մոտեցա
ես
եզրին
քո
բերդի
պարսպի,
և
լուռ
ժպիտով
երկնքին
նայեցի,
գոռում
են՝
կանգնիր,
կջարդվես,
մի
թռչիր
...
Ցատկեցի:
Արթուր Մեսչյան
«Թռիչք»
No comments:
Post a Comment