Նոր տարվա երկրորդ հնարավորությունը

Ծառերը հարսնացել են կարծես...

Անշարժ, քարացած հմայքով

Գեղեցիկ են այսօր ծառերը...

Կանգնած են մերկ, սլացիկ,

Իսկ ձյունը իջնում է պարելով...

Ծառերը հարսնացել են կարծես,

Սպասում են մեկին կարոտով...

Գայանե Մալումյան

Այս չորս պատը չէ իմ ապագան, ինչո՞ւ իզուր տարիները կորցնեմ

Այս  կրթօջախը տարբերվում է մյուսներից իր սաներով. Աբովյանի թիվ 2 հատուկ արհեստագործական ուսումնարանում ուսուցանում են բացառապես բանտարկյալները:

Աբովյանի քրեակատարողական հիմնարկի` փշալարով պարուրված բարձր պարիսպների ներսում կանայք և անչափահաս ուսանողները սովորում են ինչպես փայտի կտորը վերածել արվեստի նմուշի, ինչ մասերից է բաղկացած տրակտորը կամ էլ ինչպես արդեն մաշված անդրավարտիքից կարել պայուսակ:

Յուրաքանչյուր սան լսարան մտնելիս բացի տետրն ու գրիչը իր հետ բերում է նաև իր անցյալը, որը դասախոսները մոռանալ պարզապես իրավունք չունեն: «Այստեղ ոչ ոքի ստիպել չես կարող սովորել, իր իրավունքն է, կարող է չսովորել: Եվ հենց դա մեծ դժվարություն է ստեղծում մեզ համար»,- ասում է ուսումնարանի փոխտնօրեն Գայանե Հովակիմյանը:

19-ամյա Վիգենը արդեն երեք տարի է` կալանավայրում է: Նա միակն է քրեակատարողական հիմնարկում, որ սովորում է բուհում` Մովսես Խորենացու համալսարանի «Տնտեսագիտություն» մասնագիտության հեռակա  բաժնում: Դասախոսները գալիս են այստեղ և դասավանդում են իրենց միակ ուսանողին:

Քանի որ բարձրագույն կրթություն ստանալը վճարովի հիմունքներով է իրականացվում, ոչ բոլոր բանտարկյալներն են կարողանում սովորել բուհում: Փոխտնօրեն Գայանե Հովակիմյանը ցավով նշում է, որ պետական ոչ մի բուհ չհամաձայնեց մեզ մոտ դասավանդել:

Վիգենի ծնողներն էլ մեծ դժվարությամբ են վճարում իրենց որդու ուսման վարձը, իսկ նա դեռ երկրորդ կուրսում է: 19-ամյա պատանին ցանկանում է դառնալ հաշվապահ. «Ես հասկացել եմ, որ այս չորս պատը չէ իմ ապագան, ինչո՞ւ իզուր այս տարիները կորցնեմ: Մեկ տարի հետո դուրս եմ գալու և մեծ նպատակներ ունեմ»,- ասում է Վիգենը:

Նա հասկացել է. բազմակողմանի զարգացվածությունը շատ կարևոր է, այժմ էլ սովորում է քոլեջի գյուղատնտեսական արտադրության բաժնում. համոզված է, որ գիտելիքները նրան հետագայում կօգնեն վարել հաշվապահություն նաև գյուղատնտեսության ոլորտում: Բացի ուսուցումը Վիգենն զբաղվում է նաև փայտի փորագրությամբ, անգամ շարադրության մրցույթում գրավել է երկրորդ տեղը:

Հատված Վիգենի շարադրությունից, որը ստացել է երկրորդ մրցանակը:

«Այս տողերը, որ Դուք կկարդաք, գրում եմ կալանավայրից: Ճակատագիրն ինձ հետ դաժան վարվեց, չնայած դրան ես շատ եմ փորձում հաղթահարել այդ դժվարությունները, որովհետև ես կյանքում շատ ձգտումներ ունեմ, որոնց ես պետք է հասնեմ հանուն իմ ծնողների, որպեսզի նրանց համար լինեմ այն որդին, որին նրանք կյանքում երազում էին տեսնել…»:

Քրեակատարողական հիմնարկում գործող Սոցիալական-հոգեբանական և իրավական բաժնի պետ Նունե Միքայելյանը, ով մեծ պատրաստակամությամբ ուղեկցում էր ինձ հիմնարկում գտնվելուս ամբողջ ընթացքում, պատմեց, որ Վիգենը այստեղ շատ է փոխվել. «Նա սկզբում շատ էր չարացած, ամենաանհնազանդ երեխաներից էր: Սակայն մեկ տարվա ընթացքում նա անճանաչելիորեն փոխվեց ինչպես մեր բաժնի աշխատակիցների շնորհիվ, այնպես էլ հենց ինքն իր: Վիգենն սկսեց այլ կերպ նայել կյանքին»: