Ասում են, թե մի բան կա լոկ,
Որ անձնապես ու մեն-մենակ են սովորում`
Գիտությունը տառապանքի...
Քայլում եմ այգով, ժպտում եմ… այգով քայլում են զույգեր, ժպտում են…
Աղջիկների ձեռքին անպայման ծաղիկ կա…
Իսկ ես ծաղիկ ստացա միայն մի անգամ, քեզնից:
Մեր ինստիտուտը կազմակերպել էր դիմակահանդես: Ես ուրախ էի, չէ որ դա հենց ինձ համար է…
Բոլորը դիմակով էին, և երբ դու ինձ հրավիրեցիր պարելու, ես ինձ խոստովանեցի, որ դու առաջինն էիր և մնացիր միակը:
Դու ամբողջ երեկո իմ կողքին էիր, խոսում էիր, զրուցում, ցանկանում էիր իմանալ իմ ով լինել… իսկ վախենում էի, որ Մոխրոտի պատմությունը կրկնվում է:
Մի պահ լքեցիր ինձ և վերադարձար մի փունջ մանուշակով, որը հիմա ճզմված է իմ գրքերից մեկի էջերում, ամենաթանկ գրքի:
Հաջորդ օրը պետք է հանդիպեինք առանց դիմակի… ինձ հետ տխրեց իմ ժպտացող դիմակը…
Հաջորդ օրը, սրճարանում դու փնտրում էիր դիմակին, բայց կեսգիշերին նա դարձել էր ես…
Ամբողջ կյանքում
Ես եղել եմ ազնիվ, ինչպես... խաղալիքը:
Ուրեմն ի՞նձ էլ պետք է ջարդել
Խաղալիքի նման:
Քայլում եմ այգով, ժպտում եմ,,, սպասում եմ քեզ…
Դու կգաս, ես գիտեմ, ու կնվիրես ինձ ծաղիկներ…
Ահա, տեսեք, նա կանգնած է այգում` ձեռքին ծաղիկներ, հիմա, հիմա կմոտենամ նրան և կասեմ` կներես, որ ուշացա…
Երբ կտրում են թռչունի թևերը,
Նա սկսում է ատել երկինքը…
Ահա նա, ում սպասում էիր դու… որքան գեղեցիկ է նա… դու ծաղիկները տվեցիր նրան… իմ ծաղիկները:
Ձեր գրառումը տեղ գտավ www.BlogNews.am կայքում: Շնորհակալություն:
ReplyDelete