Tuesday, September 17, 2013

Այրված կամուրջների համբարձումը

Սուրիկը եղել է Հայաստանում 30 տարի առաջ, այստեղ սովորել է, այստեղ աշխատել, սակայն երբ ամբողջ ընտանիքը տեղափոխվեց Ռուսաստան (այո, Ռուսաստանը ձգել է հայերին նաև 30 տարի առաջ), նա ստիպված վաճառեց հայրական տունը և գնաց ծնողների մոտ, ամուսնացավ և ամբողջությամբ տրվեց այնտեղի հողին և իր ընտանիքին:
հին ու բարի հարևաններ...


Եկավ և առաջին հերթին ցանկացած վերականգնել այրված կամուրջները անցյալի հետ. գտնել այն տղաներին, որոնք արդեն պապիկ են, այն աղջիկներին, որոնք շրջապատված են իրենց հարսներով...
հյուր սեփական տանը.... 30 տարի հետո

Գտնել իրենց տունը, հանդիպել իր մանկության սարին՝ Մայմեխին, զրուցել ընկերների և հին ծանոթների հետ... այսքանը բավարար էր Սուրիկին՝ լցվելով հայկական արևով ևս մի երեսուն տարի...

Հերթը նրա որդիներինն է. Սուրիկը եկել էր որդու՝ Գրիշայի հետ, ով չգիտի հայերեն, ով առաջին անգամ էր Հայաստանում, ով ասելով՝ մերոնք, նկատի ունի ռուսներին...


Գրիշան ամենաշատը հավանեց հայկական լեռները և Արարատը, ամենաշատը չհավանեց հայ վարորդներին, իսկ նրան զարմացրեցին Հայաստանի ցածր գները (բացի բենզինից):







Sunday, September 8, 2013

Ուրիշինը


-Սա Ձեզ... փողոցի աղմկոտ լռությունը խախտեց մի անծանոթ տղայի ձայնը, ով ինձ մեկնեց վարդը: -Խնդրում եմ, վերցրեք էլի...
Այդ ձայնը, որի մեջ ավելի տխրություն կար, քան շաբաթ երեկոյան խմիչքահոտ զվարթություն, ստիպեց ինձ վերցնել նրան, որ որբի նման ինձ էր նայում... որբ ծաղիկը, որից ցանկանում էին ազատվել, քանի որ այն միայն վատ հուշեր էր արթնացնում, վարդը, որը ամեն անգամ տղային հիշեցնելու էր Նրան, ով չեկավ, ում սպասում էր, իսկ Նա չեկավ... գուցե..
Կներես, վարդ, ես նույնիսկ վախենում եմ շնչել քո շունչը, դու իմը չես, դու նրանն ես, ով այսօր գնալու է տուն առանց ծաղիկի, ով գուցե ասել էր տանը, որ այսօր անպայման կգա ծաղիկով...
կամ գուցե դու նրանն էիր, ով նույնիսկ չգիտի քո գոյության մասին և հիմա տուն է տանում մի մեծ ծաղկեփունջ կարմիր վարդերով...
Կրկին հորինում եմ.. Չեմ ուզում իմանալ քո պատմությունը... դու պարզապես մի փակ գիրք ես, որը կարդալը ես չեմ կարողանա...
Ախր գոնե դեղին չլինեիր...