Երբ քեզ հարցնում էի, թե ինչն ես սիրում իմ մեջ, դու միշտ պատասխանում էիր. «Ժպիտդ... շատ անկեղծ է... Դու երբեք չես ժպտում, երբ չես ուզում, դրա համար այն միշտ անկեղծ է»:
Հիմա դու էլ չկաս, դու քեզ հետ վերցրել ես ամենաթանկ իրերը. հիշողություններս, հույսս և իմ ժպիտը...
Հիմա ես ժպտում եմ ամեն օր, և դու չկաս, որ տեսնես. ժպիտս մենակ է. անկեղծությունն էլ նրան է լքել:
Կարոտը կորցրածը գտնելու վերջին հույսն է, իսկ իմ հույսը հիմա գլխատված խոտի բույր ունի:
Սիրելը պարտվելու արվեստ է, որտեղ չպետք է վախենալ պարտվելուց, չվախենալ լինել խոցելի... Հիմա էլ խոցելու տեղ չկա:
Կյանքը ստիպում է մեզ որոշ բաներ անել ինքնակամ...
